Puisi Mengukur Kesunyian Mustafa Ismail: Di setiap tikungan, aku mengukur kesunyian: makin luas

Puisi Mengukur Kesunyian Mustafa Ismail

Di setiap tikungan, aku mengukur kesunyian:

makin luas, langit makin buram

Inilah perjalanan seribu tahun: berangkat dari

pagi yang jauh, menuju pagi baru

tapi kesunyian demi kesunyian tak terbendung

Kita mengutip debu, daun kering,

dan sisa rumput. Matahari mati di mulut-mulut

yang menebar senyum di kotak kaca

Inilah perjalanan ke kesunyian: sunyi selebar

kota, seluas kampung

jalanan penuh pohon tua yang tumbang

Kita terperosok cemas di tiap tikungan

mengerang di kesendirian